به هم فشردگی و شلوغی بیش از حد دندان ها: در این حالت در فک فضای کافی وجود ندارد تا تمام دندان‌ها به راحتی و بدون همپوشانی و کج شدن در محل مناسب خود قرار بگیرند. میزان همپوشانی قابل اصلاح به روش ارتودنسی نامرئی یک تا پنج میلی متر است.
فاصله زیاد بین دندان ها: گاهی به دلیل رشد غیرطبیعی فک یا حرکت کردن دندان‌ها در اثر دندان غائب فاصله بین دندانی بسیار زیاد است. فاصله قابل اصلاح به روش ارتودنسی نامرئی یک تا پنج میلی متر است.
اوربایت/ اورجت: در این حالت دندان‌های بالا جلوتر از دندان‌های پایین قرار می‌گیرد.
کراس بایت: هم محور نبودن فک بالا با پایین باعث می‌شود که یک یا چند دندان فک بالا، واقع در جلو و یا کنار دهان، پشت دندان‌های پایین قرار بگیرد.
برگشت جزیی به حالت اولیه: پس از اتمام دوره ارتودنسی دندان معمول، ممکن است دندان‌ها تاحدی به حالت اولیه برگردند.
بریس اینویزیلاین گاهی روش مناسبی برای اصلاح ناهنجاری‌های ساده بایت (مال اکلوژن) محسوب می‌شود. ارتودنسی نامرئی برای برخی از مشکلات دندانی قابل استفاده نیست.
بیشتر بخوانید :
استفاده از یک مجموعه پلاک متحرک برای تنظیم بایت روش جدیدی نیست. روش اینویزلاین مبتنی بر اصلی است که نخستین بار در دهه ۱۹۴۰ مطرح شد و در دهه ۱۹۷۰ بازبینی گردید و بر اساس آن لازم بود تا برای تعیین مناسب‌ترین محل دندان‌ها قالب‌هایی از دندان‌ها گرفته شود. روش اینویزیلاین از گونه‌های قدیمی‌تر ساده‌تر است و فقط به یک نوبت قالب گیری و عکس برداری نیاز دارد که در جلسه مشاوره اولیه انجام می‌شود.
با استفاده از این قالب‌ها مدل رایانه‌ای سه بعدی تهیه می‌شود که نشان می‌دهد چگونه باید دندان‌ها را مرحله به مرحله حرکت داد. مجموعه پلاک‌های سفارشی بر اساس این مدل طراحی می‌شود تا حرکت تدریجی و موثر بر دندان‌ها اعمال شود. پلاک‌های اینویزیلاین با استفاده از فرایند‌های (CAD/CAM) طراحی و ساخت رایانه‌ای در لابراتوار دندانپزشکی تهیه و سپس برای دندانپزشک ارسال می‌شود.
متخصص ارتودنسی پلاک‌ها را به مرور در گروه‌های یک یا دو عددی در جلسه‌های ویزیت هر چهار تا شش هفته یک بار در اختیار بیمار قرار می‌دهد تا درمان را کاملاً تحت مدیریت داشته باشد. بیمار باید از هر پلاک به مدت دو هفته دقیقاً مطابق دستور دندانپزشک استفاده کند، در این مدت دندان‌ها به اندازه ۰.۲۵ تا ۰.۳۳ میلی متر جابجا می‌شود.
اگرچه پلاک متحرک است و می‌توان آن را هنگام غذا خوردن، نوشیدن بعضی آشامیدنی‌ها و مسواک زدن و نخ کشیدن از دهان خارج کرد، اما بیمار موظف است حداقل ۲۰ ساعت در روز پلاک را در دهان داشته باشد تا دندان‌ها مرتب شود. در درمان ارتودنسی نامرئی معمولاً از ۲۰ تا ۳۰ پلاک برای دندان‌های بالا و پایین استفاده می‌شود. ارتودنسی نامرئی اکثر بزرگسالان کمتر از یک سال طول می‌کشد. البته زمان درمان به مشکل خاص دندان‌ها بستگی دارد.
منبع : https://www.orthoinfo.ir/
به هم فشردگی و شلوغی بیش از حد دندان ها: در این حالت در فک فضای کافی وجود ندارد تا تمام دندان‌ها به راحتی و بدون همپوشانی و کج شدن در محل مناسب خود قرار بگیرند. میزان همپوشانی قابل اصلاح به روش ارتودنسی نامرئی یک تا پنج میلی متر است.
فاصله زیاد بین دندان ها: گاهی به دلیل رشد غیرطبیعی فک یا حرکت کردن دندان‌ها در اثر دندان غائب فاصله بین دندانی بسیار زیاد است. فاصله قابل اصلاح به روش ارتودنسی نامرئی یک تا پنج میلی متر است.
اوربایت/ اورجت: در این حالت دندان‌های بالا جلوتر از دندان‌های پایین قرار می‌گیرد.
کراس بایت: هم محور نبودن فک بالا با پایین باعث می‌شود که یک یا چند دندان فک بالا، واقع در جلو و یا کنار دهان، پشت دندان‌های پایین قرار بگیرد.
برگشت جزیی به حالت اولیه: پس از اتمام دوره ارتودنسی دندان معمول، ممکن است دندان‌ها تاحدی به حالت اولیه برگردند.
بریس اینویزیلاین گاهی روش مناسبی برای اصلاح ناهنجاری‌های ساده بایت (مال اکلوژن) محسوب می‌شود. ارتودنسی نامرئی برای برخی از مشکلات دندانی قابل استفاده نیست.
بیشتر بخوانید :
استفاده از یک مجموعه پلاک متحرک برای تنظیم بایت روش جدیدی نیست. روش اینویزلاین مبتنی بر اصلی است که نخستین بار در دهه ۱۹۴۰ مطرح شد و در دهه ۱۹۷۰ بازبینی گردید و بر اساس آن لازم بود تا برای تعیین مناسب‌ترین محل دندان‌ها قالب‌هایی از دندان‌ها گرفته شود. روش اینویزیلاین از گونه‌های قدیمی‌تر ساده‌تر است و فقط به یک نوبت قالب گیری و عکس برداری نیاز دارد که در جلسه مشاوره اولیه انجام می‌شود.
با استفاده از این قالب‌ها مدل رایانه‌ای سه بعدی تهیه می‌شود که نشان می‌دهد چگونه باید دندان‌ها را مرحله به مرحله حرکت داد. مجموعه پلاک‌های سفارشی بر اساس این مدل طراحی می‌شود تا حرکت تدریجی و موثر بر دندان‌ها اعمال شود. پلاک‌های اینویزیلاین با استفاده از فرایند‌های (CAD/CAM) طراحی و ساخت رایانه‌ای در لابراتوار دندانپزشکی تهیه و سپس برای دندانپزشک ارسال می‌شود.
متخصص ارتودنسی پلاک‌ها را به مرور در گروه‌های یک یا دو عددی در جلسه‌های ویزیت هر چهار تا شش هفته یک بار در اختیار بیمار قرار می‌دهد تا درمان را کاملاً تحت مدیریت داشته باشد. بیمار باید از هر پلاک به مدت دو هفته دقیقاً مطابق دستور دندانپزشک استفاده کند، در این مدت دندان‌ها به اندازه ۰.۲۵ تا ۰.۳۳ میلی متر جابجا می‌شود.
اگرچه پلاک متحرک است و می‌توان آن را هنگام غذا خوردن، نوشیدن بعضی آشامیدنی‌ها و مسواک زدن و نخ کشیدن از دهان خارج کرد، اما بیمار موظف است حداقل ۲۰ ساعت در روز پلاک را در دهان داشته باشد تا دندان‌ها مرتب شود. در درمان ارتودنسی نامرئی معمولاً از ۲۰ تا ۳۰ پلاک برای دندان‌های بالا و پایین استفاده می‌شود. ارتودنسی نامرئی اکثر بزرگسالان کمتر از یک سال طول می‌کشد. البته زمان درمان به مشکل خاص دندان‌ها بستگی دارد.
منبع : https://www.orthoinfo.ir/
سنگ کلیه: دردسر کوچک، درد بزرگ!