دندانپزشكي

به طور کلی، برای درمان ارتودنسی چهار نوع دستگاه مورد استفاده قرار می گیرد که هر کدام از آنها می توانند به تنهایی و یا در ترکیب با بقیه دستگاه ها روی دندان ها قرار بگیرند. معمول ترین و قدیمی ترین روش درمانی ارتودنسی، ارتودنسی ثابت است. در این روش، دستگاه های ارتودنسی به دندان ها چسبیده شده و ثابت می شوند به همین دلیلف فرد بیمار قادر به جابجایی آنها در طول درمان نمی باشد. در روند درمان ارتودنسی ثابت براکت های ارتودنسی به دندان ها چسبانده شده و سیم ها و سایر اجزا به دندان ها نیرو وارد می کنند. در نتیجه این نیرو به دندان ها فشار وارد شده و به مرور زمان حرکت می کنند. بریس های ثابت ارتودنسی زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که به جابجایی چندین دندان و یا تغییر موقعیت کل دندان نیاز باشد.

تفاوت ارتودنسی ثابت و متحرک چیست؟

در روش ارتودنسی ثابت برای درمان از بریس های ثابت، بندهای فلزی و چسب های مخصوص استفاده می شود. این بریس ها را نمی توان تا پایان روند درمانی ارتودنسی از دهان خارج کرد. اما در برابر، بریس های متحرک(مانند نمونه شفاف در تصویر زیر) قرار دارند که بیمار می تواند در صورت لزوم آنها را از دهان خارج کند. این بریس ها نیز باید حداقل روی 22 ساعت روی دندان ها قرار داشته باشند تا نتیجه مطلوب از درمان حاصل شود. الاینرهای شفاف نوعی از بریس های ارتودنسی متحرک هستند که برای مشکلات جزئی و متوسط دندان ها مورد استفاده قرار می گیرند. اما روش درمانی ارتودنسی ثابت مشملات پیچیده و جامع را اصلاح می کند.

مزایای ارتودنسی ثابت

روش درمانی ارتودنسی ثابت، مزایای بسیاری دارد؛ از جمله:

این روش درمانی می تواند برای تمامی دندان ها و ناهنجاری های مختلف دندان ها و فکین مورد استفاده قرار بگیرند. در این صورت روش ارتودنسی ثابت می تواند انواع مختلف حرکت دندان ها مانند چرخش، تصحیح زاویه اشتباه دندان ها، تو رفتگی و یا بیرون زدگی دندان ها و حتی جابجایی ریشه دندان ها را درمان کند.

درمان ارتودنسی ثابت، در اکثر ترمیم هایی که با هدف تشکیل قوس انجم می شوند، قابل اجرا است.

طول دوره درمانی ارتودنسی ثابت نیز، نسبت به ارتودنسی متحرک کوتاه تر است و برای بیماران قابل کنترل می باشد.

تمامی وسایل و دستگاه های مورد استفاده در این روش، می توانند از قبل آماده شده و به طور مستقیم در دهان و روی دندان های فرد نصب شوند.

ترمیم دندان ها نیز بلافاصله بعد از اولین جلسه نصب دستگاه های ارتودنسی ثابت، قابل اجراست.

نیازی به همکاری بیمار وجود ندارد و فرد بیمار می تواند با اطمینان درمان ارتودنسی خود را به متخصص بسپارد.

دستگاه های ارتودنسی ثابت به سادگی آسیب نمی بینند و یا تخریب نمی شوند.

همگام با روند درمانی ارتودنسی، صاف شدن دندان ها و مرتب شدنشان نیز انجام می شود

معایب ارتودنسی ثابت

این روش درمانی، در کنار یکسری مزایای خاصی که دارد، معایبی را نیز شامل می شود. معایب روش درمانی ارتودنسی ثابت عبارتند از:

میزان فشار وارد شده بر دندان ها در ارتودنسی ثابت قابل کنترل نمی باشد.

عملکرد بریس ها به طور دائم و به صورت بدون وقفه ادامه دارد.

در این روش درمانی ارتودنسی امکان آسیب های بافتی مانند تحلیل ریشه و کوتاه شدن رنگ های الوئولار وجود دارد.

به دلیل اینکه در رعایت بهداشت دندان ها و مراقبت از آنها در روش درمانی ارتودنسی ثابت محدودیت وجود دارد، احتمال اینکه دندان ها دچار کرم خوردگی شوند نیز افزایش پیدا می کند. زیرا رعایت بهداشت دهان و دندان در این روشبسیار مشکل است و معمولا باقی مانده غذاها در اطراف براکت تجمع پیدا کرده و باعث پوسیدگی دندان ها می شوند.

در روش ارتودنسی ثابت بیمار باید به طور مداوم از دندان هایش عکسبرداری کرده و رادیوگرافی انجام دهد تا روند درمان توسط متخصص بررسی شود.

این روش درمانی برای بزرگسالان به دلیل ظاهر ناپسند آن کمی ناخوشایند است.

در صورتی که براکت ها و دستگاه های ارتودنسی در طول درمان شکسته شوند، امکان برداشتن آنها توسط خود بیمار وجود ندارد و باید به متخصص خود مراجعه کند.

هزینه ارتودنسی ثابت نیز در بیشتر موارد، از ارتودنسی متحرک بالاتر است.

منبع : http://www.orthodr.ir/

به طور کلی، برای درمان ارتودنسی چهار نوع دستگاه مورد استفاده قرار می گیرد که هر کدام از آنها می توانند به تنهایی و یا در ترکیب با بقیه دستگاه ها روی دندان ها قرار بگیرند. معمول ترین و قدیمی ترین روش درمانی ارتودنسی، ارتودنسی ثابت است. در این روش، دستگاه های ارتودنسی به دندان ها چسبیده شده و ثابت می شوند به همین دلیلف فرد بیمار قادر به جابجایی آنها در طول درمان نمی باشد. در روند درمان ارتودنسی ثابت براکت های ارتودنسی به دندان ها چسبانده شده و سیم ها و سایر اجزا به دندان ها نیرو وارد می کنند. در نتیجه این نیرو به دندان ها فشار وارد شده و به مرور زمان حرکت می کنند. بریس های ثابت ارتودنسی زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که به جابجایی چندین دندان و یا تغییر موقعیت کل دندان نیاز باشد.

تفاوت ارتودنسی ثابت و متحرک چیست؟

در روش ارتودنسی ثابت برای درمان از بریس های ثابت، بندهای فلزی و چسب های مخصوص استفاده می شود. این بریس ها را نمی توان تا پایان روند درمانی ارتودنسی از دهان خارج کرد. اما در برابر، بریس های متحرک(مانند نمونه شفاف در تصویر زیر) قرار دارند که بیمار می تواند در صورت لزوم آنها را از دهان خارج کند. این بریس ها نیز باید حداقل روی 22 ساعت روی دندان ها قرار داشته باشند تا نتیجه مطلوب از درمان حاصل شود. الاینرهای شفاف نوعی از بریس های ارتودنسی متحرک هستند که برای مشکلات جزئی و متوسط دندان ها مورد استفاده قرار می گیرند. اما روش درمانی ارتودنسی ثابت مشملات پیچیده و جامع را اصلاح می کند.

مزایای ارتودنسی ثابت

روش درمانی ارتودنسی ثابت، مزایای بسیاری دارد؛ از جمله:

این روش درمانی می تواند برای تمامی دندان ها و ناهنجاری های مختلف دندان ها و فکین مورد استفاده قرار بگیرند. در این صورت روش ارتودنسی ثابت می تواند انواع مختلف حرکت دندان ها مانند چرخش، تصحیح زاویه اشتباه دندان ها، تو رفتگی و یا بیرون زدگی دندان ها و حتی جابجایی ریشه دندان ها را درمان کند.

درمان ارتودنسی ثابت، در اکثر ترمیم هایی که با هدف تشکیل قوس انجم می شوند، قابل اجرا است.

طول دوره درمانی ارتودنسی ثابت نیز، نسبت به ارتودنسی متحرک کوتاه تر است و برای بیماران قابل کنترل می باشد.

تمامی وسایل و دستگاه های مورد استفاده در این روش، می توانند از قبل آماده شده و به طور مستقیم در دهان و روی دندان های فرد نصب شوند.

ترمیم دندان ها نیز بلافاصله بعد از اولین جلسه نصب دستگاه های ارتودنسی ثابت، قابل اجراست.

نیازی به همکاری بیمار وجود ندارد و فرد بیمار می تواند با اطمینان درمان ارتودنسی خود را به متخصص بسپارد.

دستگاه های ارتودنسی ثابت به سادگی آسیب نمی بینند و یا تخریب نمی شوند.

همگام با روند درمانی ارتودنسی، صاف شدن دندان ها و مرتب شدنشان نیز انجام می شود

معایب ارتودنسی ثابت

این روش درمانی، در کنار یکسری مزایای خاصی که دارد، معایبی را نیز شامل می شود. معایب روش درمانی ارتودنسی ثابت عبارتند از:

میزان فشار وارد شده بر دندان ها در ارتودنسی ثابت قابل کنترل نمی باشد.

عملکرد بریس ها به طور دائم و به صورت بدون وقفه ادامه دارد.

در این روش درمانی ارتودنسی امکان آسیب های بافتی مانند تحلیل ریشه و کوتاه شدن رنگ های الوئولار وجود دارد.

به دلیل اینکه در رعایت بهداشت دندان ها و مراقبت از آنها در روش درمانی ارتودنسی ثابت محدودیت وجود دارد، احتمال اینکه دندان ها دچار کرم خوردگی شوند نیز افزایش پیدا می کند. زیرا رعایت بهداشت دهان و دندان در این روشبسیار مشکل است و معمولا باقی مانده غذاها در اطراف براکت تجمع پیدا کرده و باعث پوسیدگی دندان ها می شوند.

در روش ارتودنسی ثابت بیمار باید به طور مداوم از دندان هایش عکسبرداری کرده و رادیوگرافی انجام دهد تا روند درمان توسط متخصص بررسی شود.

این روش درمانی برای بزرگسالان به دلیل ظاهر ناپسند آن کمی ناخوشایند است.

در صورتی که براکت ها و دستگاه های ارتودنسی در طول درمان شکسته شوند، امکان برداشتن آنها توسط خود بیمار وجود ندارد و باید به متخصص خود مراجعه کند.

هزینه ارتودنسی ثابت نیز در بیشتر موارد، از ارتودنسی متحرک بالاتر است.

منبع : http://www.orthodr.ir/